Part #1

- Jeszcze do mnie przyjdziesz, Tomlinson!- krzyknęłam z pewnością siebie.
Odchodząc, pomachał mi lekceważąco. Prychnęłam i odwróciłam się na pięcie. Zadufany w sobie, pewny siebie, arogancki, egoistyczny, narcystyczny, wredny, podły, apodyktyczny, nonszalancki, perfidny hipokryta! Czy on nie potrafi docenić faktu, że zdesperowana kobieta zarywała już do niego TRZY razy? A on nawet nie chce mi odpowiedzieć na 'cześć'. Od razu ucieka! Jeszcze go zdobędę. Przyjęłam to zlecenie. To pozwoli mi udać się na szczyt. Tylko ON musi dopuścić mnie do siebie, bo jeżeli będzie wywracać na mój widok oczami to nie dojdziemy do porozumienia. On chce kasy i odbębnić robotę. Mamy te same cele, ale różne ścieżki do zdobycia ich. Ja- ciężka praca, wymagająca uroku osobistego, On- zdrowe gardło i rozpoznawalność.
Ugh... On jest takim mega seksownym dupkiem, że aż nie potrafię się na niego gniewać.
Nie rozumiem, dlaczego on ciągle daje mi kosza! Obczytałam się o nim, wiem wszystko, a on... Mam! On nie wie o mnie nic! Pewnie o to chodzi, nie dopuszcza do siebie ludzi, nie potrafi zaufać! Czyli... Potrzebuję kogoś, kto zna jego i zna mnie, ale ja nie mam nikogo takiego. W takim razie muszę kogoś takiego znaleźć.

- Uhh...- syknęłam.
- Przepraszam! Najmocniej! To było przez przypadek! Już widzę te nagłówki. "Harry Styles atakuje niewinną dziewczynę w Starbucks' ie". Znowu przepraszam, nie przedstawiłem się. Nazywam się Har...
- ...ry Styles. Wiem. Julie Jenkins. Mam szczęście- zaśmiałam się dźwięcznie.
- Taaa... Nie ma to jak zostać oblaną podwójnym espresso razy pięć- odparł sarkastycznie, przyjaźnie się uśmiechając. I gdzie niby są te słynne dołeczki?
- Razy pięć?- niewinnie zagadnęłam.
- Tak. Jesteśmy z chłopakami w studiu dźwiękowym i to był jedyny sposób, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza- uśmiech nie schodził mu z twarzy. I że to jest ten słynny kobieciarz? Przecież on nawet nie stara się mnie uwieść. A chyba jestem atrakcyjna, prawda?
- Zespół One Direction nagrywa nowy hit?
- Czy hit to się okaże- uparcie wyszukuję dołeczków.
- Proszę, nie trzeba Was słuchać, żeby znać teksty Waszych piosenek- zaśmiałam się.
- Czyli nas nie słuchasz?- uniósł brwi. Nie spostrzegłam nawet, kiedy ponownie stanęliśmy w kolejce.
- Może- tajemniczo się uśmiechnęłam.
- To był cios prosto w serce- teatralnie przyłożył prawą dłoń do swojej klatki piersiowej.
- Nie powiedziałam, że nie słucham- odparłam.
- Czyli słuchasz- stwierdził dumnie.
Wzruszyłam ramionami i zaśmialiśmy się.
- To w takim razie, czego słuchasz?- zapytał.
- Hmm... Zazwyczaj panny Swift, albo pana Sheeran' a.
O dziwo chłopak nawet nie drgnął na wzmiankę o Taylor. Zamiast tego ciągle unosił kąciki ust wysoko w górę. Przyszła kolej na zamówienie Harry' ego.
- Pięć podwójnych espresso i mrożona kawa z bitą śmietaną i polewą czekoladową- posłał jeden z TYCH uśmiechów ekspedientce.
- Poproszę imiona- odparła melodyjnie, na moje oko, dwudziestoletnia dziewczyna.
- Na espresso Harry, Louis, Niall, Liam i Zayn, a na mrożoną kawę Julie.
Dziewczyna zajęła się kawami, a ja posłałam Harry' emu zaskoczone spojrzenie. Chociaż dokładnie taki był mój cel.
- Skąd wiedziałeś?
- Proszę, słuchasz Twoim zdaniem najromantyczniejszych wykonawców, jest ponad dwadzieścia stopni. Nie jestem głupi- zaśmiał się.
- Sześć funtów poproszę- przerwała nam... Cassie.
Już zaczęłam grzebać w torbie, kiedy Harry zwrócił się w moim kierunku.
- Idziesz?
Spojrzałam na Niego wyrwana ze skupienia.
- Taa- mruknęłam, zasuwając pospiesznie torbę. Harry założył czapkę, którą dopiero teraz zauważyłam w jego ręce, oraz okulary przeciwsłoneczne.
- Cały dzień w pracy?- przerwałam ciszę, kiedy podawał mi moją kawę.
- Niestety -skrzywił się, ale uśmiech ciągle gościł na jego twarzy.
- To jest szczere?- zapytałam, choć wcale tego nie planowałam.
- Słucham?- przekrzywił głowę, nie rozumiejąc.
- Uśmiech. Cały czas to robisz. Uśmiechasz się.
- Ach!- załapał.- Sam się czasem gubię- zaśmiał się, nerwowo poprawiając czapkę.
Zatrzymał się przy całkiem wysokim budynku. Zrozumiałam, że to studio.
- Życzę miłego dnia w pracy- uniosłam kubek i upiłam łyka, po czym odwróciłam się na pięcie. Trzy, dwa, jeden...
- Julie!- zawołał, nie zwracając na siebie na szczęście zbyt wielkiej uwagi. Pogratulowałam sobie w duchu pomysłowości.- Prawie zapomniałem. Wisisz mi pięć espresso- zaśmiał się. Pokręciłam z niedowierzaniem głową.
- To chyba wymaga kolejnego spotkania...- udałam zawiedzioną.
- Racja, nie mam już czasu- cmoknął zawiedziony.- W takim razie jestem zmuszony prosić Cię o Twój numer- zacisnął usta, próbując dać mi do zrozumienia, że to ostateczność.
- W takim razie jestem zmuszona Ci go dać- westchnęłam, okazując mu moje zniesmaczenie.
Po tej scence zaśmialiśmy się wesoło i chłopak podał mi swój telefon. Wbiłam swój numer i zwróciłam mu iPhone'a .
- Do zobaczenia- powiedział, na co uniosłam do niego rękę w pożegnalnym geście, zawiedziona, że poszukiwanie w jego policzkach dołeczków zakończyło się klęską.

Będąc już w domu, usiadłam wygodnie na kanapie i wyciągnęłam telefon. Wpisałam hasło i wybrałam kontakt, do którego miałam zamiar wysłać wiadomość. Wystukałam "Poznaliśmy się. Dał mi swój numer i zaproponował kolejne spotkanie. Wszystko idzie po naszej myśli.". Chciałam nacisnąć "Ok", ale na ekranie pojawiła się nowa wiadomość.
To mój numer. Ale ciii ;D Harry x
Uśmiechnęłam się triumfalnie i wyszłam z wiadomości, po czym wysłałam tę poprzednią.
Jest taki naiwny i ufny... Jak ja.
____________________
Tadam!
Jest pierwszy rozdział :)
Liczę, że Was wciągnął, bo długo nad nim pracowałam ^^
Enjoy :)
Angel x